Είχε ακόμα τα λόγια της γριάς ουρλιαχτό μες την ψυχή της, ό,τι την είχε προειδοποιήσει εκείνη την μέρα που βρέθηκε στο διάβα της, το έβλεπε σιγά σιγά να πραγματοποιείται. Ήταν καταραμένη; Ήταν της μοίρας της το υφαντό καμωμένο από μετάξι μαύρο; Ποιον είχε βλάψει; Ποιον είχε ενοχλήσει και κάθε μέρα που περνούσε έχανε και κάτι αγαπημένο;
Το Σ την πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο, το Μ μπήκε στη ζωή της ξαφνικά και σαν φωτιά άφησε πίσω του, μονάχα αποκαΐδια. Ο Γιώργος της ίσα που ανέπνεε και η γλυκιά της μάνα… αχ πόσο την αγαπούσε.
Είχε επιζήσει, για κακή της τύχη, το άδειο της κουφάρι είχε πνοή ακόμα. Γιατί; Αυτό ήταν για κείνην η πιο μεγάλη τιμωρία.
Σκιές από το παρελθόν έρχονται να στοιχειώσουν το ταραγμένο της παρόν. Δυο μάτια είναι συνέχεια καρφωμένα πάνω της, δυο μάτια την ακολουθούν παντού, δυο μάτια που δεν είναι ξένα, τα γνωρίζει, τα εμπιστεύεται, δυο μάτια αγαπημένα που μέσα τους ποτέ δεν μπόρεσε να δει όσα περίτεχνα έκρυβαν. Ήταν δυο μάτια γεμάτα ενοχή…
Το μυθιστόρημα «ΜΑΤΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΕΝΟΧΗ» είναι το δεύτερο συνταρακτικό μέρος, της μυθιστορηματικής τριλογίας «ΥΦΑΝΤΟ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ».
Ένα συνεχές μοτίβο δράσης, έντασης και ανατροπών έρχεται να δώσει απαντήσεις και να δημιουργήσει νέα ερωτηματικά. Ποιος είναι ο δολοφόνος;
