Το άγγιγμά μου είναι θανατηφόρο. Το άγγιγμά μου είναι δύναμη.
Έχω μια κατάρα. Έχω ένα δώρο.
Είμαι ένα τέρας. Είμαι κάτι παραπάνω από άνθρωπος.
Είμαι το όπλο τους. Θα αντεπιτεθώ.
Η Τζούλιετ δεν έχει αγγίξει κανέναν εδώ και 264 ημέρες ακριβώς. Το άγγιγμά της είναι τοξικό και θανατηφόρο. Σε όλη της τη ζωή δεν έκανε τίποτα άλλο από το να προσπαθεί να συμπεριφέρεται αθόρυβα, να παραμένει στο περιθώριο ώστε να μην πληγώνει τους ανθρώπους.
Ένας ολόκληρος κόσμος καταρρέει…
Οι ασθένειες θερίζουν τον πληθυσμό, η τροφή έχει γίνει δυσεύρετη, τα πουλιά δεν πετούν πια και τα σύννεφα έχουν λάθος χρώμα.
Κανείς δεν ασχολείται με το δεκαεφτάχρονο κορίτσι. Παραμένει σε ένα κλουβί με απόφαση της Νέας Διακυβέρνησης.
Τώρα όμως που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν και οι επιζώντες μιλάνε για πόλεμο, η Νέα Διακυβέρνηση αναθεωρεί: Ίσως η Τζούλιετ να είναι κάτι περισσότερο από μια βασανισμένη ψυχή μέσα σε ένα δηλητηριώδες σώμα. Ίσως είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται τη δεδομένη στιγμή.
Η Τζούλιετ καλείται να κάνει μια επιλογή: Να είναι το όπλο. Ή ο πολεμιστής.
«Το μόνο που ήθελα ήταν να απλώσω το χέρι και να αγγίξω έναν άλλο άνθρωπο όχι μόνο με τα χέρια μου αλλά με την καρδιά μου».
