«Ήρθες» λέω.
Το χαμόγελό της πλαταίνει, το φως της μοιάζει να βγαίνει με τη μορφή ακτίνων, μέσα από τους πόρους του δέρματός της. «Μου το ζήτησες».
«Θα έκανες ό,τι σου ζητούσα;»
«Θα έκανα τα πάντα».
Γιατί;
«Μου έμαθες να σ’ αγαπάω, Στέφανε». Σαν να διάβασε τους λογισμούς μου, όλους, έναν προς έναν, δίνει την απάντηση που ψάχνω καιρό να βρω.
Και τότε, ψύχρα!
«Πάρε με μαζί σου, Άννα! Δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου». Θέλω να την κάνω να το εμπεδώσει, να συνειδητοποιήσει πως είμαι εδώ, τη χρειάζομαι κοντά μου… Για πάντα!
Ναι! Για πάντα! Γιατί το δικό μου «Για πάντα» είναι παραπάνω από την αιωνιότητα.
«Ήμουν κοντά σου και μ’ έδιωξες, ήμουν το φως σου και μ’ έσβησες, ήμουν η ζωή σου και με σκότωσες» μου λέει και τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα που ξέρω ότι αξίζω. «Δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου, δεν μπορείς να με πάρεις πια μαζί σου».
«Μα, μου είπες…» την πρότασή μου κόβει ένας λυγμός. «Συγχώρεσέ με!» Κάνω να την πλησιάσω, να την πιάσω, να την ακουμπήσω ξανά, έστω κι αν είναι η τελευταία φορά. Δεν τα καταφέρνω.
«Θα το κάνω…» μου λέει. «Όταν μου φέρεις πίσω τις Στιγμές που μου πήρες!»
ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ…
ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ. Ο ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ. ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.
ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ…
ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΉ… ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ!
