«Μόνη της το έφτιαξε το τρίτο νυφικό… Κάθε βελονιά περασμένη με αγάπη και προσδοκίες. Ήλπιζε μόνο να ’ναι το τελευταίο! Ήλπιζε να ’ναι το τυχερό!»
ΚΑΣΟΣ, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1940. Ο Κωνσταντής και η Κασσία, στον δρόμο τους για το σχολείο, εξομολογούνται ο ένας στον άλλο πως δεν τους δένει μόνο η φιλία, αλλά κάτι πολύ πιο δυνατό. Παρά τις δυσκολίες και τις απώλειες που θα αντιμετωπίσουν σε ένα νησί ιδιαίτερα ταλαιπωρημένο από την έλευση τριών διαδοχικών κατακτητών, και σε πείσμα της μοίρας, που δε βρίσκεται ούτε στιγμή με το μέρος τους, ο έρωτάς τους θα ανθίσει.
Η αναπόφευκτη μετανάστευση στην Αυστραλία, χρόνια αργότερα, εκείνου ως εργάτη σε φυτείες και εργοστάσια κι εκείνης ως νύφης διά αλληλογραφίας, θα τους οδηγήσει σε ξεχωριστά μονοπάτια, γεμάτα εμπόδια, ένοχα μυστικά, προδοσία και αίμα.
Καθώς η πολυπόθητη κατάκτηση της ευτυχίας φαντάζει ουτοπία και η απελπισία βυθίζει την Κασσία ολοένα και περισσότερο στα σκοτάδια της, θα έρθει η στιγμή που θα θέσει ένα δύσκολο ερώτημα στον εαυτό της. Μήπως η ευδαιμονία δεν είναι μια παρατεταμένη κατάσταση που συντροφεύει κάποιον σε όλη του τη ζωή, αλλά λίγες πολύτιμες στιγμές για τις οποίες πρέπει να αισθάνεται ευγνώμων;
