Κρατούσαμε μια ομπρέλα μικρή, πιο μικρή απ’ όσο έπρεπε, κι έτσι περπατούσαμε κοντά ο ένας στον άλλο, πιο κοντά απ’ όσο θα έπρεπε. Η βροχή έσταζε απ’ την επιφάνειά της επάνω στους ώμους μας, γι’ αυτό πλησιάσαμε κι άλλο.
Τότε… Τότε την πήρα αγκαλιά, για να μειώσω ακόμη περισσότερο το πλάτος μας, γιατί η ομπρέλα ήταν πιο μικρή απ’ όσο θα έπρεπε. Κάτι με ρώτησε, μα δεν της απάντησα. Ξέρεις γιατί; Όχι, δεν ήταν ο ήχος της βροχής που έπνιξε τα λόγια της. Δεν την άκουσα, γιατί εκείνη τη στιγμή προσευχόμουν. Προσευχόμουν να συνεχίσει να βρέχει για πάντα…
